Het einde van onze samenleving is niet ondenkbaar

donderdag 11 juli 2019 10:00

Ik was nog geen vier jaar toen ik mijn eerste levenstrauma al kreeg. Tijdens de zomer van 1960 leek het oor van mijn vader aan ons radiotoestel vastgeplakt. Een dijk van een toestel met een vloeibaar groen oog, links van de volumeknop. Uit het ding bromde de stem van een man die mijn vader dagelijks over het aanstaande einde van de wereld informeerde. Ik sliep daardoor moeilijk, zweette als een otter in mijn bedje en wachtte tot de aarde mij zou opslokken. De voortekens waren duidelijk: zware aardbevingen in Japan en Marokko, uitzonderlijke droogte en overstromingen in het Zuid-Franse Fréjus.